lexgroep.nl - nieuws

Elebert Noordam vertelt ... Amsterdam Marathon 2014

Een marathon met gebreken Marathon Amsterdam 19 oktober 2014
Voorbereiding
De voorbereiding was deze keer in de zomer en dat ligt mij beter dan in de winter. Tijdens de zomervakantie heb ik een goede basis gelegd met veel loop- en fietskilometers. Vorige maand was de maand van de wedstrijden om zo wat meer in vorm te komen. Ook al gingen de wedstrijden niet echt slecht, het vormgevoel kwam niet.

Klachten
Wat wel kwam waren fysieke klachten. Na de Dam Tot Damloop met al die scheve klinkers heb ik een bandje verrekt die in verbinding staat met de adductoren in de buurt van mijn lies. Na iedere volgende wedstrijd werd het pijnlijker en dat is goed te merken tijdens het aanzetten. Nog vervelender was de pijn aan de rechter achillespees, die ik pas twee weken voor de marathon kreeg. Moeilijk te behandelen. Het ene moment denk je dat het goed voelt en het volgende is het helemaal mis. Een sluipmoordenaar dus.

Behandeling
De laatste weken heb ik alle registers opengetrokken om toch fit aan de start te verschijnen. Veel oefeningen, icen, massage, tapen, etc. De avond voor de marathon de achillespees opnieuw laten tapen. Ja doe die lies ook maar zei ik nog. Hup wat plakspray erop dan blijft de tape beter zitten. Baat het niet schaadt het niet, toch.

De kater
De wekker ging om 4:45 uur, want ja er moet op tijd goed gegeten en gedronken worden. Maar toen ik uit mijn bed wilde stappen zat mijn zakie vastgeplakt aan mijn lies. De plakspray had iets te goed zijn werk gedaan. Alhoewel de tape goed zat, wilde ik alle risico uitsluiten en rukte de tape eraf. Vervolgens flink boenen met een washandje om de plak definitief te verwijderen. Uiteindelijk gelukt alleen nu was de huid flink geïrriteerd geraakt en ik ook. Vette zalf erop gedaan en voor de wedstrijd nog een laag vaseline. Tijdens de wedstrijd van alles last gehad behalve hiervan.

Voor de wedstrijd
Met mijn coach afgesproken om behoudend te starten, want ja geen echte vorm, fysieke klachten en het voorspelde warme weer. Na enkele plussen en veel minnen kwamen we uit op een starttempo van 4 minuten en 10 seconden per km (~ 1:28 op de halve). In mijn schoenen een extra hakverhoging gedaan om de achillespees te ontlasten. De risico’s die dat kan hebben nam ik voor lief.

Het begin
Starten in het Olympisch stadion is wel heel bijzonder. Het was er een drukte van jewelste, er was lekkere muziek en al een heerlijk warm zonnetje. Om half tien viel het startschot. Ik dacht alleen maar: goed het tempo in de gaten houden en vooral genieten. Ik heb nog nooit zo vaak op mijn horloge gekeken, want ja ik ben niet zo van het rustige starten. Na wat gejojo in het begin had ik na 10 km eindelijk een groep die het juiste tempo liep. De achillespees voelde eigenlijk wel stabiel aan, wel lichtgevoelig maar zeker niet pijnlijk.

Opspelende achillespees
Tussen de 15 en 20 km begon ineens de achillespees op te spelen. Af en toe een pijnscheut en een gevoel alsof iemand heel hard aan de achillespees aan het trekken was. Ik dacht ja dat klopt want dat is natuurlijk de tape die zijn werk doet. Even gedacht de tape los te trekken, maar heel snel weer uit mijn gedachten verdreven. Want ja als het verkeerd uitpakt is het einde marathon. Gewoon rustig blijven en op een gegeven moment wist ik dat als ik nu zoveel mogelijk aflopend naar links loop is de pijn het minst erg.

Brandende voeten
Vanaf de 20 km lekker wind mee langs de Amstel en het tempo ging automatisch iets omhoog. De doorkomst op de halve marathon was precies volgens schema. Ik merkte richting de 25 km dat het langzaam aan meer en meer moeite kostte. De invloed van de warmte was al langere tijd goed merkbaar en begon nu ook zijn tol te eisen. Of het nu alleen door de warmte kwam weet ik niet, maar beide voeten begonnen steeds meer een brandend gevoel te geven. Ook de achillespees werd steeds pijnlijker. Vlak voor de 30 km nog een lekker energiedrankje aangereikt gekregen, maar het tempo ging er niet op vooruit.

Pijnlijke grote teen
De wind was tussen de 30 en 40 km vol tegen. Al had je er niet continu last van tussen de huizen, bleek het voor veel andere lopers de nekslag. Ondanks alle problemen haalde ik regelmatig andere lopers in. Mijn grote linkerteen was ook al een tijdje gevoelig en werd steeds pijnlijker.

Kramp
Daarnaast begonnen krampverschijnselen in de kuiten op te treden zodra ik een stap verkeerd zette. Ik vroeg me af of ik de finish nog wel zou halen en dan toch zeker niet als kreupele. Ik paste de strategie aan en focuste me op de tijd net binnen de 3 uur en probeerde zo gelijkmatig mogelijk te lopen.

Genieten
Bij 35 km nog een sportdrankje genuttigd en een gel met cafeïne genomen voor een laatste boost. De knop omgezet door bewust te genieten van de menigte langs de kant en de sfeer in het Vondelpark. Naarmate einddoel naderde ging ik voor mijn gevoel zelfs weer sneller lopen.
Bij 38 km wist ik dat het zou gaan lukken. Ik verheugde me al op de finish in het stadion. Na nog wat ellendige tramsporen overwonnen te hebben was het moment daar. Dat ik steenkapot zat, maakte even niet uit en ik perste er nog een zo ontspannen mogelijke eindsprint uit naar de finish. Mijn tijd van 2.58.11 was het hoogst haalbare vandaag en dat gaf me een blij en voldaan gevoel.

Schade opmaken
Net buiten het stadion brak er een flinke bui los en ook de wind begon flink aan te trekken. Jammer voor al die lopers die nog onderweg waren. Strompelend aangekomen in de sporthallen wilde ik gaan douchen, maar ik wilde vooral mijn schoenen uit. Toen ik ook de sok van mijn linkervoet uit deed, zag ik dat de nagel van de grote teen helemaal blauw was. Door de hakverhoging was de druk op de voorvoet te groot geworden. Nadat ik de tape voor de achillespees had verwijderd ontdekte ik nog enkele blaren. Verder is alles in orde aan mijn voeten.

En nee het heeft allemaal niets met ouderdom te maken.
Dat ga ik in de toekomst nog bewijzen.

Elebert noordam vertelt >>> Een marathon met gebreken

Marathon Amsterdam 19 oktober 2014